Niezrozumieni

Miłości żądni, niezrozumiałej,

Wielkiej, potężnej, niedocenianej,

Cichej, pokornej, ale prawdziwej,

Tej, co nosi tylko to jedno imię.

~by me

Przeglądając zdjęcia do wywołania ( które swoją drogą czekają na to już dość długo) naszły mnie kolejne refleksje. Tak tak wiem! Ostatnio mam ich dość sporo patrząc na daty wpisów… nic na to nie poradzę 😂😜

Tym razem chciałam poruszyć kwestię bliską każdemu z nas, zabieralam się do niej już od dłuższego czasu!

Miłość, bo o niej mowa, oraz wszechobecny nacisk na nią w XXI wieku.

Jak juz ustaliliśmy w poprzednich wpisach, żyjemy w pośpiechu.  Nie mamy czasu na:

Uśmiech,

Dobre słowo,

Kawę,

Herbatę,

Słuchanie.

Zarazem my, ci sami ludzie narzekamy, że brak nam:

Miłości,

Przyjaźni,

Bliskości,

Ciepła.

Kochani!  Czy my przypadkiem nie popadamy w hipokryzję, czy absurd?           Wiecie, w jaki sposób zawiązały się moje najpiękniejsze relacje? Tak! Przy herbacie iiii w bibliotece 😂!  I piszę to z ręką na sercu. Mam taką swoją teorię, że wspólne picie ciepłego napoju zbliża ludzi, zwłaszcza  w okresie zimowym! Głupie? Przynajmniej działa.  Dlaczego? Mam bardzo prostą odpowiedź, gdy masz pod noskiem coś ciepłego,  a na dodatek pysznego przestajesz mówić, bo przecież pijesz herbatkę i zaczynasz słuchać. Nigdzie nie pędzisz, nie chcesz kończyć rozmowy, gdyż jest dla Ciebie przyjemna. Gdy będziesz wspominać spotkanie przywołasz wspomnienia ciepłe, jak kubek z herbatą.

Wracając do sedna.

Relacje potrzebują czasu dwójki ludzi spędzonego razem, w spokoju, po prostu przestrzeni by mogły wzrastać.  Chyba sam przyznasz, że ekran telefonu jest troszkę za mały, aby pozwolić na prawdziwy wzrost przyjaźni czy miłości. Robienie tylko szalonych rzeczy razem również nie daje tej przestrzeni. Po prostu.

Możesz się teraz kłócić i buntować.  Jak to!? XXI wiek! No halo! My nie mamy czasu na takie bzdury. No właśnie.  Nie poznajemy drugiego człowieka,  a potem w prozie życia,  często już w małżeństwie doznanemy przykrych rozczarowań.

Nie poznajemy go, tracąc często szansę na odkrycie czegoś fantastycznego.  Lubimy skreślać, spokojnie idealizować też lubimy. Zwłaszcza nie znając kogoś.

Potem przychodzi cierpienie i tęsknota. Wiecie za kim?

Za tym kimś, kto istnieje tylko w naszym umyśle.