Odpowiadam

Nie zawsze ta najbardziej radosna osoba musi mieć wielki uśmiech na twarzy. Czy w życiu jest tylko kolorowo? 

Czy bycie dorosłym oznacza pełną dojrzałość?  Czy za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zaczynamy wszystko wiedzieć  i rozumieć? 

Przepraszam Was za moją duchową nieobecność w ubiegłym tygodniu. Tak czułam. Uznalam,  że to bedzie najlepsze. Nic na siłę.  Prawda? 

Zdarzyło mi się zachorować.  Tak dość poważnie,  konsekwencje mojego pracoholizmu, który do tego doprowadził czuję do dziś, ale nie obiecuję poprawy. 

Czasami nam się wydaje, że umiemy w „relacje międzyludzkie”. No właśnie.  Wydaje. 

Niekiedy mamy wrażenie,  że  w końcu poukladaliśmy swoje życie i relacje tak, jak chcieliśmy.  Ale czy warto żyć łudą? Wrażenie zostaw na inne okazje.

Czy zawsze mamy wpływ na to, co się dzieje? Chyba też nie do końca. W tej kwestii muszę dorosnąć.  Mój perfekcjonizm jest okropną zmorą dla otoczenia, a ja nie umiem się z nim rozstać. Niczym małe dziecko, nie dociera do mnie,  że nie zadowolę wszystkich, że nigdy nie będę szczęśliwa,  jeśli to szczęście będę uzależniała od innych i od ich szczęścia. 

Chciałam odłożyć telefon do końca tygodnia.  Nie odbierać,  nie odpisywać,  nie oddzwaniac, ale zdałam sobie sprawę, że to też nie jest rozwiązanie mojego problemu. 

To rozwiązanie jest prostrze, niż nam się wydaje, zarazem tak trudne do realizacji, że nie wiem, czy będę w stanie to zrobić.  

Chyba nie tylko ja nie potrafię się nie przejmować tym, na co wpływu nie mam.

Zostawić coś innym. 

Naprawdę nie potrafię. 

Muszę się tego nauczyć,  bo inaczej nikomu nie pomogę.  

Czas nie leczy ran. Leczy je Chrystus.

Wyzwanie wielkopostne?

Zaufać. 

Ściskam Cię mocno ze zwolnienia lekarskiego, które niedługo dobiegnie końca.